Yurdumda ilkbahar Şiiri - Yılmaz Arslan

Evren titrer uyanır gelince her ilkbahar
Can taşıyan ne varsa hepsini neşe sarar
Yağmur, güneş, havası bütün varlığa yarar
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Düz, bayır, kuytu, ova her taraf yeşillenir
Sarmaşıklar, dikenler, tüm bitkiler güllenir
Her şey kendi halinde lisanınca dillenir
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Nehir, ırmak, dereler huşuyla durgun çağlar
İpek nakış misali kayalar yosun bağlar
Birbirine uyumlu hepsi bir ahenk sağlar
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Rençper ekmiş misali düz ovalar çimlenir
Köylerde, kasabada tarla bahçe bellenir
Gözelerden süzülen akan sular göllenir
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Gökyüzünde bulutlar nazlı nazlı dolanır
Dökülen yağmurlardan akan sular bulanır
Her çiçeğe baktıkça aşıklar duygulanır
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Arılar vızır vızır dolaşır çiçekleri
Bal ile doldururlar kovanda petekleri
Melekmiş zannedersin uçan kelebekleri
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Tüm canlılar sevinçle sağa sola koşuşur
Kendi aralarında dillerince konuşur
Aşka çağıran demdir, bir şekilde buluşur
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Tepeler uzaklardan görünür gelin gibi
Sıcaktan bunalanı serinler ağaç dibi
Gelenektir töredir beklenir Hızır Nebi
Yurdumda köşe bucak gelince her ilkbahar

Şölen varmış misali ötüşür cümle kuşlar
Akseden nağmelerden ses verir sanki taşlar
Kısacası her sene hayat bir başka başlar
Yurdumda köşe bucak gelince her ilk bahar.