Yunus Hüseyni Şiirleri - Şair Yunus Hüseyni

Yarım ekmek
Beş on zeytin
Kibrit kadar peynir
İki de çay yeterdi
Midemizi doldurmamıza

Biriktirirdi aşıkların gözyaşlarını
Ve demliğinde kurumuş kan pıhtısını
Umursamadan kaç can yaktığını
Ateşe koyar, bekler mazisinin kaynamasını

Elinden nazikçe bırakınca bardağını

Gelip de gitmeyen var mı? Ey Ademoğlu
Peşine düştüğün nefsin, bak sonun oldu
Üç beş gün sâfa sürdün ise ne oldu
Fani dünyada son kuyumu sen kaz babamoğlu

Dünyada açtırdığım güller laleler soldu

Yalanların aldatma ve doğruların ise olmadığını öğrendiğim gün, yalanların ve doğruların beni kandırdığına kanaat getirdim

Ruh ve beden yaşım arasında ki dengesizlik, başımı döndürüyor

Hareket etmenin yaşamak olduğunu kim inkar edebilir?
Yattığı yerde hareket edenin asil olduğu gibi...

Kendimi yasakladığımda değil, karşımdakini yasakladığımda kendimi yasakladığımı hissediyorum. Böylece kendimi tekrar ediyorum

Sevgi, sevginin en ateşli yaşanan yüreğinde ölmeye başlar

Dramamız, gözlerinde belirdiğinde gamzelerindir gözünden akan gözyaşının mezarı

Bir gün kaybolduğumda, artık bulunamayacak mıyım? Gibi, olmadığım zamanda, daha fazla anılmak isterim.