Yumak Şiiri - Mehmet Çoban

Geçmişte hep kendimizi kandırdık
Önce belli doğruları kabul ederek
Aslında yanlış olan,

Sonra, doğru diye yanlışlarla yargıladık
Tüm yanlışları doğrularak
Bilemedik, yanlışın doğrulanamayacağını
Bilemedik, suçların suç sayılmayacağını

Kahraman saydık zalimleri
Adalet bilerek zulümleri
Suçluydu gözümüzde suçsuzlar
Ezilenler, horlananlar, köle yapılanlar
Cennete girendi gerçek suçlular

Bir dilim ekmeğin hesabını yapmadan
Fakirin fukaranın terini hiçe sayarak
Diktik anıtları geleceklere utanmadan
İnanç adına, söylenen yalanlara sarılarak

Kördüğüm, yumak olmuş yalanlarımız
Dönüp, dönüp kendini aklayan

Dağ olmuş ufuklarımda yalanlar,
Gömmüş denizin sularına gerçekleri,
Dağların üzerinde güneş pırıltısını kaybetmiş
Kara bulutlar kaplamış önünü
Sis çökmüş aydınlığımızın önüne
Geçmişi zehirleyerek bizi seyrediyor,
Ümitlerimiz ise küskün geleceğe
Yumak olup çöreklenmiş geçmiş
Bir yılan gibi benliğimin derinliklerine