Yorgunluk Senfonisi Şiiri - Hamit Atay

Yorgunluk Senfonisi

İnsanlar yordu beni, sonunda,
Her adımda biraz daha eksilen umutlarım,
Sokaklarda solgun gölgeler gibi,
Beni çevreleyen bitmeyen yorgunluk.

Geceler uzar, düşlerim dağılır,
Kalbimde kırık dökük umut melodileri,
Dönmüş benliğime, yorgun bir fısıltı,
Kendi adımlarımın yankısıyla yalnızım.
Her bir yüz, bir yük;

Her bakış, unutulmuş sözlerin ağırlığı,
Dillerde kalan sevdanın izleri,
Sessiz çığlıklar arasında boğulan bir benlik.
İnsanlar yordu beni,

Bir zamanlar umut dolu gözlerim vardı,
Ama şimdi her bir parça,
Bir yorgunluk hikayesi anlatıyor.
Kırılmış hayaller, solgun umutlar,
Ruhumda çürüyen çiçekler misali,

Her yaprakta, her dokunuşta,
Beni yıkan bir veda, bir sonbahar esintisi.
Belki de dinlenmek gerekti,
Her fırtınadan sonra sakince esen rüzgârda,
Kendime saklanan o unutulmuş anlarda,
Yeniden doğacak, yeniden var olacağım.
Yorgunluk, belki de bir öğretmendir bana,
Öğretir sabrı, dirençle yürümeyi,

Her acı, her hüzün,
Yeni bir başlangıcın habercisi olur zamanla.
Benim için artık,
Yorgunluğun içinde saklı bir sığınak,
Sessizliğin kucağında dinlenirken,
Tekrar bulacağım, kaybettiğim benliğimi.

İnsanlar yordu beni, sonunda,
Ama her gece, karanlık çökerken,
Bir umut kıvılcımı titrer içimde,
Yeni günlere, yeni başlangıçlara inat.
Bugün de yorgunum, belki yarın da öyle,
Ama biliyorum;

Her son, bir başlangıcın habercisidir,
Ve ben, yeniden yazacağım kendi hikayemi.
Hamit Atay Kalbinizin Sesi