Yolum İnsana Şiiri - Hüseyin Cayıklı

yolumuz yine insana cıkıyor
şimdi sola donsem
bembayaz ısıklarıyla istanbul karsılıyor.
bir insan cıkıyor karsıma
yıkık binalarıyla bir şehir.
yuzlerinde ki her çizgi acılarını anlatıyor insanların.
ay karanlık değil mi
her insan kendi zamanında sorumlu
kelime bulunmuyor otoyol grafiklerine.
her yol bir limana goturuyor adamı.
şimdi annemin ördüğü atkıya sarılıyorum.
sokaklarında geziyorum bu sehrin
şiirler biriktiyorum tozlanmıs raflarda.
ben hiç uyumuyorum.
Yolum yine insana diyerek ayrılıyorum her sokak sonunda.
bu sefer dusunmuyorum askları
her ask kendi sefer tasında sunuluyor hayata.
yolum insana
yolumuz insana
mesuliyet kabul etmiyorum kaybetmiş aşklarımda.
her hata yapıldıgı yerde kalır.
sevdiğim kadına bir aşk armagan etmek isterdim
soz verilmiş zamanlar aşkın içinde saklıdır.
bu sehirlerin hepsi dovusmekten gelen gerillalar gibi yorgun.
Bitmiş bu halk.
bitmiş bunca insanlık.
her millet kendi tarihinin esiridir.
şimdi herseyi ugurlama vakti.
bir aşkı harmanlama zamanı.
hiç beklemeden gelen bir kadına verilmeli butun guzellikler.
sair demiş ya ne demiş
kimin umurumda.
ben seni seveli bilmem ne kadar olmus
her sevgi hasretin eşiğinde çekilir
şairler acılarını bir uveyik kusuna satmalıdır.
ben gidiyorum
nereye oldugunu bilmeden
esyalarımı topluyorum...
seni yanımda goturuyorum
yapılacak cok sey var
gidilecek yerler var bekleyen
gözlerinde mavi olan cocuklar
hadi gidelim
Yolumuz İnsana Diyerek.