Yolu olmayan trenin yolcuları

Yanlızlık kokuyor yine geceler;
Yüzüme vuran hırçın yağmurları okşuyorum.
Bir tek yağmurlar kaldı kelepçe vurulmuş hayatımda zaten.
Sokaklar boş, ışıklar kapatılmış, sessiz bir şehir,
Yoksa sen de mi küstün bana İzmir?
Beni bensizliğe iten diğerleri gibi.

Sokağın bir ucunda siyah inci kolyeli yüzü olmayan bir kadın,
Diğer yanında sözü olmayan şarkıyı söleyen bir adam,
Sokağın ortasında ise yeni doğmuş bir bebek,
Kurtarın o bebeği yoksa sel alıp gidecek.
Sel bir yana, kurtarıcılardan da koruyun bebeği,
Yalnız o, yaşamı geri vercek bebeğe, sade ve sadece gerçek.

Sonu duvarlarla örülü tünelin içinde giden tren gibiyiz,
Işık yokki sonunu görelim, yolu var mı ki gidelim?
Lambayı acacak kimse yok mu dostlar?
Yine veda türküsü uğramış İzmir’e,
Sözler bitti ses, hiç yok zaten.
Saat son kez çaldı,uykuya daldı uyanmamak üzere birdaha....

(YAZAN: OĞUZHAN KOSALI)