“o trenin bütün yolcuları sütten kesilmiş analar
ve kucağından çocuğu alınmış köylü kadınlardı
ve bir de adı ‘ben’ olan bir çocuk vardı...”
-ey tren, hasretle bekliyorum seni, ilk yolculuğumdun sen benim.
o zaman bir veda yüküm vardı, şimdi ise dinamit lokumu yüreğim,
bakalım tanıyacak mısın beni.
yüksek dağların düze indiği yerdi ve aç bozkırlar uluyordu
o çocuk tünele doğru, sesi çıktığı kadar işte böyle sesleniyordu…
...derken..,
tünelin içinden, bir gece yarısı panteri gibi fırladı kara tren
tanımadı dünün sislerine saklı çocuğu, geçip-gitti üzerinden.
geçen yıllar, yolların kesişme noktasına uğramamış olmalı ki
...tren görmedi bile beni, ezdi-geçti.
...,
“yokuşun başı sokak tabelasıydı bütün hatıraların
ve ışıksız lambalar, iki sıralı kaldırımsız adımlardı
ve bir de adı ‘ben’ olan bir çocuk vardı...”
-nerelerdesin sen sivri taş, dizimi ilk sen kanatıp ağlatmıştın hani.
ve dik yokuş, o zaman bir soluklukken ne kadar büyümüşsün şimdi,
beni hatırlayacak mısınız?
şehir; ıssız yokuşun başına, bırakmıştı çocuğu kucağından
nice bilinmezler gibi, bugün atacağı bu feryadı o gün duymadan…
...kim bilir..,
şimdi bu şehir, dizimi kanatan sivri taşı nereye gizlemiştir
ve kim bilir o yokuş, düş dünyamın hangi gecesinin şiiridir.
okudukları kitapların, ‘hiç’ sayfalarında yazıyordu adım belki
...ne diye hatırlayacaklar ki beni.
...,
“bulvar üstündeydi bütün sinemalar, ilk randevular
ve dudak tiryakiliği gibi dudaktan tüten sevdalardı
ve bir de adı ‘ben’ olan bir genç adam vardı...”
-meydan saatinin gölgesi ve karaborsa biletlerin en pahalı koltuğu.
siz bari tanıdığınızı söyleyin, dağılsın üstüme inen bu sevimsiz korku. tanıyorsunuz beni değil mi?
oysa sinemalar yıkılmış, koltuklar çoktan silmişti numaralarını
meydan saati dersen, yiten zamana atmıştı akrep ve yelkovanını…
...peki ya onlar..,
o sokaklar, Ruhi Su türküleri gibi meşaleler yakan şafaklar
ya o şafaklara doğru, yolları kol kola adımladığımız yoldaşlar.
nerdeyse inanacağım, özel tarihimi bir sabotajın yok ettiğini
...hiç kimse tanımadı beni, hiç biri.
* * *
kayıp listelerinde bile yok adım/
demek ki ben o günleri asla yaşamamışım.
yollar, yokuşlar ve yolcular derseniz/
onlar ya yoktular ya da ben hiç tanışmamışım.
Kayıt Tarihi : 11.3.2013 09:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
11.03.2013 09:34:00
Öyle tanıdık bir öykü şiir-ki; neresinden başlasam, hangi bölümünü alsam içinde sadece ben varım.
Kamu personeli olarak atandığımda Ankara'ya bir başına gidişim düştü aklıma.
O zaman bizim ilçeyle Ankara arası mesafe iki buçuk liraydı eniştem vermişti yol paramı (Allah gani, gani rahmet etsin) , sabahın ilk ışıklarıyla ulaşmıştım Ankara Otogarına, sonra bir taksiyle Yenimahallede oturan kuzenlerime gitmiştim.
12 Mart 1980.
Yolculuğum bir hoş geçmişti, belki o zamana kadar böyle uzun süren bir yolculuğum olmamasındandı bu hüzün ve göz yaşı, belki de annemden ilk kez bu kadar uzak düşmem.
Ama neticede memur olacaktım, yani olmuştum. Beni yani ruhumu en çok okşayan ve etkileyen iki şeyden ilki, kitap ve kırtasiyelerin, ikincisi de iş yerimizin kokularıydı.
Ve Annemin beyaz tülbendinde hissettiğim bebek kokusu.
Hepsiyle birlikte yaşamak yani onları hiç kaybetmemek kim bilir ne güzel olurdu...
Yani neden güzel şeylerden hep mahrum kalır ki insan, acaba sevgi aşk ve özlem bu mudur...
Sahi tanırlar mı bir daha karşılaşsak...
Tren yolculuğum da var elbet, ne yolculuk ama...
İnşallah o da bir başka sefere...
Sayın ÇEŞTEPE, öyle sanıyorum ki, bu eseriniz tüm Ülkemiz Halkını içine almış, hatta tüm insanlığa seslenen bir şiirdi.
Paylaşıma gönül teşekkürlerim ve sonsuz saygımla....
Kime : uzungemici / cevat çeştepe
Tarih : 30.05.2013 09:48 (GMT +2:00)
Konu : Yn: [barisa-davet] CEVAT ÇEŞTEPE / YOLLAR, YOKUŞLAR, YOLCULAR
Hepimiz birer yolcuyuz bu alemde belki hatırlanacağız yada hiç hatırlanmayacağız belkide usta şanslı ama o şiirleriyle hiç unutulmayacak belkide biz kendi derdimize yanalım :)
o çocuk tünele doğru, sesi çıktığı kadar işte böyle sesleniyordu…
cevat ağabey, bambaşka coğrafyalar yaratıyor sözcükleriyle.
Bambaşka çiçekler büyütüyor kaleminden yansıyan bereketiyle.
Hayranlıkla okuyorum dizelerini.İyi ki varsın şiir;iyi ki varsın ey şair.
selam ve dua ile...
TÜM YORUMLAR (94)