Yolcunun Türküsü Şiiri - Murad Ertaylan

Yolunda ölünesi amaçlar arıyorum, bu uğurda yıllar ve yollar aşındırıyorum
İflah olmaz bir yolcuyum ben ve de her yolcu kadar yalnız
Kim bilir, başkalarının yolculuklarında da yolum belki...
Benim üzerimden geçip gidiyorlardır beklendikleri yere, veya beklenmedikleri
Ne yazık ki arandığım yerde nadiren bulunuyorum, adresime baktıklarında çoktan gitmiş oluyorum
Sorumlu aranacaksa, benim erkenciliğim kadar ziyaretin geç kalmışlığı da sorgulanmalıdır

Tanıyanlar bilir, uzun oturmaktan hoşlanmadığımı, rahatın bana battığını, kolay kök salamadığımı...
Sıkılıp bunalınca da zamansız, habersiz, plansız, ama asla amaçsız değil, yollara düştüğümü bilirler, bilmesi gerekenler
Bu dünyaya kök salmak imkansız değil midir zaten, zaman dev süpürge ve faraşıyla her türlü yapay izi temizlerken
Direnmek, mücadele etmek, kızmak veya üzülmek yerine daha yapıcı işlerle değerlendiriyorum zamanımı
En büyük meşgalem kendimdir benim
Kendimi öğrenmeye, bilmeye, aşmaya uğraşmak, beni anlamlandırmak, tamamlamak için yola çıktım seneler önce

Bazen yorulur ve bir noktada dururum elbet, ama sadece soluklanmaya yetecek kadar
Çünkü bu molalar yaşlanma emaresidir, bilirim
Bizi uçuran kanatlarımızın altındaki umuttur, cesarettir
Birisi bile kırılsa, korkular gelir çöreklenir yüreğe ve akla
Varılan yeri sevmek, tekrar yola koyulmaktan korkmanın bahanesidir çoğunlukla

Yine de yaşamak ve yaş almak paralel giderse sorun yok, asıl yaşanmadan geçirilen anlar yaşlandırır insanı
Ben de benden önceki nice yolcu gibi pekala farkındayım ki, yol hiç bitmeyecek...
Biten dilimdeki türkü olacak ve yolculuk sadece benim için son bulacak.
Hedefe varıp, huzura erebilenler, son nefeste de olsa nefsini biraz olsun yenenlerdir
Ne mutlu onlara! ..