Yolcu Şiiri - Ahmet Güven

Gidiyorum zülfü siyahım
Dört mevsimin dördü
Bir çizgi gibi düşer ömrüme
Hasretindir gözyaşların
Ve de benim efkarım

Yol boyu yorgunluğum karışır
Ayak izlerine
Özlerim bu söğüt ağaçlarını
Bu temiz havayı
Seni ve yüzüne dağılan gülüşünü

Zamanımı şimdi dersin
Ama fukaranın halidir
Artık gülsemde bir yanım gülmez

Gözünün aldığı yer yakındır
Ben bir yıldızları sayamam saçların kadardır
Uzanıp dokunmak isterim
Yüreğim göğüs kafesine sığmaz

Yeni dostlar edineceğim
Yeni mekanlar
Gerçi zor geçecek uzun kış geceleri
Ve de deli bahar
Ama olsun diyemem
Çıkar kendim gelirim
Peşime düşse de devriyeler