Yolcu Şiiri - Bülent Güldal

İncecik parmaklarınla
vur tamburun tellerine
ışıklara bürünüp
yüreğe yağar bu ses
ay göğe sığmaz olur
sen benim yüreğime

İnan yarim inan dost
bu el böyle yanmadı
başkasının elinde

Aşk sarrafı olduğumu
sanırdım ya yanılmışım
seni görünce anladım
pervanelere dönüşen
Mecnun'u,Ferhat'ı,Kays'ı
tırmandıkça düştüğüm
başı dumanlı bu dağı

İnan yarim inan dost
uçurum kokuyor hava
gözlerine baktıkça

Ömrümün güz bahçesinde
bütün kuşlar uyandı
şakıyan gülü görünce
şiire yekindi kalem
yüreğim sevmelere
teninden yükselen buğu
yaz eyledi ansızın
geçkin yaz kumsalımı

İnan yarim inan dost
yolcusuyum yolunun
bu mevsim hiç bitmese