Yolcu Şiiri - Nevzat Erkol

Su verdik zamana ellerimizle
Toprağı tırnak tırnak devşirdik
Uçsuz çöller,
engin göller aştık da geldik
Zorlu yellerin çizdiği yüzlerimizle.

Umutlarımız, geçen zaman kadar eskidi
Sırlı taslarda esridi
kımız gibi yangımız
Hüzünlerde sarsılan çatal yüreklerimizdi
Çağlar eskidi yiğidim, ilkellik eksilmedi.

Gülistanda rengârenk kelebekler gibiydik
Konduğumuz yerlere baldıranlar kol attı;
Dilimizde söz,
İçimizde özdü taşıdığımız
Anlaşılmadı türkümüz, dağlar öfkeyi yarattı.

Devirlere oğullar verdik dal gibi
Ne şahmeranlar kandı
Ne vampirler gözlerini aldılar,
Zühre yıldızı çağırdı, tuğlarla peşindeydik
Nerede ki eşindi yağız yeleli kısraklar
Orada ufuklara tunçtan güneşler diktik
Deryalara dayandık, vatan dedik, ser verdik.

Otağımız halaylarla, ateşlerle şenlendi
Ne küffarı, ne haçı, ne eli düşman bildik
Aşımız bereketli, kılıcımız keskindi
Kardeş sofralarında yalnızlığı sevmedik;
Çağ döndü... Devran döndü...
Töremizden dönmedik.

11.12.2002