Yolcu Şiiri - Ayşe Uçar

insan hangi dilde karanlığına sımsıkı sarılıp uyur ki
içindeki açan güneşleri hangi mızrakla vurur kanatır ki
minyatör apartmanların derdini birkaç çam birkaç köknar birkaç çınar dinler
insanın derdiniyse
çıplak duvarlar ve sırsız aynalar

dallarını yaşlı kargalara kiralayan ağaçların şımarıklığını andırıyor günler
küçük mutlulukların ayak izlerinde saklanıyor
yüzlerimizdeki korkular endişeler

kalbimi ne zaman aralasam dipsiz bir kuyuya düşer
sesimde yorgun incirlerin kekremsi tadı
artık kimsesiz ağaçların arka bahçesiyim

ne zaman aşka yönelsem
kendimi sahte aşkların fırtınalı depdebeli bekaretinin
göbeğinde bulurum

oradan acıyla oradan öfkeyle oradan yıkılmışlıklarla
güven bağlarımı keserek kaçarım bağnaz şehirlerin tımarsız yüzlerine
koşarak otururum kösnül evhamlarımı körelmiş sevinçlerimi toplayarak
her gece sokağa kapanmakta olan pencerelerin önüne atarak

bu dünya kokuşmuş sansarların aç gözlü kurbağaların bataklığı
korkuların şüphelerin kazan kaynattığı acıların kederlerin
göğsünden beslenen melez kaygıların son basamağı

kaçak ölüleri ihbar eden bir zaman yolcusunun hikayesinin
kanlı ellerinden doğmuşsam benim suçum benim kabahatim ne
ve ayak uyduramamışsam yaşamın keskin jargonlarına
delirmekle yaşamak arasında gidip gelmişsem hep
son biletini de benim için acımadan kessin zaman

tuzu kuru dünyanın sahte gözyaşlarıyla usul usul uğurlanacaksam da

olsun

hiçlik kazanlarında ebedi kaynamalara da

-eyvallah

.......

2912202423:44