Yolcu Şiiri - Yunus Hüseyni

Yol dediler, yürüdüm,koştum,durdum
Hangi kovukta gizli gönül kilidim
Gördüm, sakalda akı,suda gelince aksim
Olmamışım diye kendi kendimden tiksindim

Yol dediler, oturdum, yattım, düştüm
Attım sandım karaları, beyaza büründüm
Bir de yüreğe seni sormayı düşündüm
Sormamışım diye kendi kendimden tiksindim

Yol dediler, güldüm, somurttum,ağladım
Kimbilir ömrün kaçıncı rekatına el bağladım
Ben beni yaşar iken bende ki seni aradım
Bulamadım diye kendi kendimden tiksindim

Yol dediler, girdim kaç yerinde konakladım
Yedim, içtim, dinlendim iyice soluklandım
Sanırsın ki bir çıkmazın içinde efsunlandım
Mola nedir diye, kendi kendimden tiksindim

Yol dediler, öyle yol ki arayana sır
Nasipsizsen bulunmaz, geçirsen asır
Yolda kapılmak olmaz çıksa bahta kahır
Nefse yenildim diye, kendi kendimden utandım

Yol dediler, okudum,yazdım,söyledim
Her anımda senin muhabbetini istedim
Tutmaz oldu yolunda yürümekten dizlerim
Yoruldum diye, kendi kendimden tiksindim

Yol dediler, ardımdan gelenler yanımdan geçti
Sabır dediler, bende ki sabır terkedip gitti
Bir de baktım ki sinunda hayat sınavı bitti
Kaybettim diye, kendi kendimden tiksindim