Yolcu Şiiri - Mehmet Akif Güngör

Gidiyor bilinmeyen bir meçhule
Gideceği yer belki belli ama
Bilemediği kaderi daima.
Güneş doğmadan sabah ayazında
Ana, baba, kardeş koydu ardında
Küçük, yavaş adımlarla yürüdü
Tren garını görününce karşıda
Birden içini bir sızı bürüdü.

Duyduğu sesle irkildi aniden
Kalkacaktı tren daha binemeden
Son bir gayret koştu tabana kuvvet
Yetişip nihayet tam zamanında
Atladı açık kapıdan anında
Görmüştü halini tren görevlisi
Düşeceksin çocuk ne yaptın dedi
Kızgın kızgın bakaraktan çocuğa
Bir yer bulda otur diye ekledi.

Çocuk tren sesinin arasında
Dolaştı durdu koridorlarında
Tren kalabalık, insanlar çoktu
Hiçbir kompartımanda da yer yoktu
Yorgun, suskun ve üzgün bir şekilde
Garipseyip bir köşeye dikildi
Tam umutsuzluğa kapılmıştı ki
Evladım diye bir sesle irkildi.

Aniden dönüp arkasına baktı
Adam yaşlı, sakalları da aktı
Torbasını birazcık beri çekti
Gel hele sen de oturasın dedi
Çocuğun garip halini görerek
Dedi ki yolculuk nereye evlat
Ne için gidersin hele bir anlat.

Çocuğun gözleri doldu bir anda
Daha önce kalmamıştı yabanda
Düğümlendi boğazı sustu biraz
Okumaya amca dedi sonunda.

Çocukcağız daha ana kuzusu
Elbet geçer yüreğinin sızısı
Diye duygular geçerken içinden
Yaşlı adam başladı konuşmaya
Neden üzgünsün, suskun halin niye
Dertlerini artık çekip sineye
Mutlu olup, sevinmen lazım senin
Okuyup adam olacağım diye.

Çocuk şöyle bir baktı ihtiyara
Akıllı bir adama benziyordu
İyi de olduğunu seziyordu
O konuştukça çocuk rahatladı
Sonra birden kapı açılıverdi
İçeriye tren görevlisi girdi
Bilet toplamaktı onun da derdi.

Bir hayli acıktılar yolculukta
Adam torbadan azığı çıkardı
Çocukta da biraz poğaça vardı
Beraber yediler yemeklerini
Yemekten sonra bir ağırlık sardı
Birazcık dinlenerek kestirdiler.

Son durak yaklaşmıştı yavaş yavaş
Herkes de başladı hafif bir telaş
Hayatta yolculuktur dedi adam
Güçlü ol çıktıysan bu yola madem.
Varacağın yer bellidir sonunda
Durdur bak tren son istasyonunda
Yolculuk gibi kısa dünya evlat
Varılan yerdedir ebedi hayat.