Yolcu Şiiri - Serkan Demir 2

Bir yol gider Çetinkaya’ya,
Bana hüzün çöker,
Yollar sohbetsiz,
Yaprakla rüzgâr küs,
Çınlar buraları,
Doyumsuz bir ıssızlıkla,
‘Kimse düşmez’, deme yollarıma.
Ben gelirim;
Irmakları,
Tren yollarını geçerek.
Konuşurum seninle,
Kimsenin bilmediği bir lisanla.

Korkma!
Kendimi alıştırmadan giderim,
Haberin olmadan,
Senin gibi unutulmuş kasabalara.
Başka çocuklar bekler beni,
Senin kara gözlü,
Üzüm salkımı çocukların gibi…