Yolcu Şiiri - Ömer Gümeli

Ve boş odamın duvarlarındaki ölü düşler umarsız ayağa kalkacak
Bavul dolarken gardırop yavaş yavaş boşalacak
Tüm cesetlerin mahcup gülüşlerini son kez boğarken ellerimde
Unutamadıklarımı sonsuzluğa yatırıp
Bu gece uzun olacak

Dün işinden kurtulmanın çok yolunu aradım
Dün derdindendi dertlerim
Bu kez meselem benim
Belki bin yıldır salıncağımı sallamayan
Hep durağanda beklemek kaderi
Beklentiyi çekip çıkarmak beynimden
Önce onu asacağım
Kader denen illeti kendi külüylen yakacağım

Ruhuma biraz melankoli
Devrimci yanım
Ahlak seni unutmayacağım
Yüzük parmağımdaki silinmez mührüm
Tomurcuk kuzum
Ve ne az şey alırmış göçte bavulum
Bu gece uzun olacak
Kimin kal'ı varsa kendine
Gidişimin dönüşsüz bileti cebimde
Bu gece
Bu şehir
Bu şehir beni
Beni yolculadığını anımsamayacak
Kimseler asla beni hatırlatmayacak...