Yolcu Şiiri - Recep Tayyip Atlıhan

Üstadım!
Kalp dediğin gözlerden fazla gözyaşı döker mi?
Kalp dediğin yalnız kente nasıl dönüşür?

Yollar uzun üstadım.
Düşünmek için çok uzun.
Terkedilmiş olmanı anlatır sana bi şehirden bir diğerine gitmek.
Bundan sonra yalnız olacağını anlatır sana.
Çölde yalnız bir kar tanesi olduğunu anlatır.

Üstadım!
Üşütür seni sıra sıra karlı dağlar.
Alır tüm umutlarını.
Yarin karlı dağlardan ne farkı var.
Harabeden ne farkımız var.
Ağyar oldu her bir zerremiz.

Üstadım!
Geçerken ismini bile bilmediğin diyarlardan,
Yarin kalbi diyarından kovulmak gelmez mi hiç aklına.
Her bi köşesinden feryatlar yükselmez mi hiç.
Yeni diyarlar zehir olmaz mı sana hiç.

Üstadım!
Yollar, en büyük umut katilleri.
En büyük düşmanı aşkların.
Yollar, alıp gelmez mi dilrubanı.
Yollar, her yeri dolanırda bi yare çıkmaz.

Üstadım!
Söyle bana; yarin diyarında kaç tane kimsesiz sokağımız kaldı?
Kaç tane umut eden kaldırım kaldı?
Kaç tane sokak lambası unuttu adımızı?
Kaç tane köşesi gitme dedi?

Üstadım!
Yollar yordu bizi.
Hiç bir yol yarin verdiği yol kadar yormadı.
Hiç bir dağ üşütmedi onun gibi.
Hiç bir diyar kovmadı onun gibi.
Üstadım! Ama hiçbiri de onun gibi güldürmedi bizi.