Yolcu Şiiri - Muzaffer Karabulut

Hangi durakta ineceksin ey yolcu
Bu yoldan kimler geldi kimler geçti
Ne rüyalar görüldü
Ne hülyalar kuruldu
Sen kaçıncı neslin kaçıncı devamısın
Geçmişin çokta önemli değil
Saplanıp kalma geçmişe,geçmişine
Hepimiz nihayetinde dünya insanıyız
Hepimiz akrabayız sonuçta
Doğulu olsan ne yazar
Batılı olsan ne yazar
Siyah olsan ne yazar
Beyaz olsan ne yazar
İnancın olsa ne yazar
Takılıp kalma geçmişe
Takılıp kalma kimliğe
Takılıp kalma benliğe
Hangi uçurumun kenarındasın ey yolcu
Okyanus misalidir gönül
Sen damla olsanda okyanustasın ya
Sıcak olsa ne yazar
Soğuk olsa ne yazar
Derinlik aynı
İçerik aynı
Vitrinde olan yansımadır
Yüreğinde taşıdığın senindir
Yüreğin limanındır
Ne uçurumlardan geçtin
Ne dertlerle dertlendin
Dertlerinle boğuşunca kurtarıcı sandal bekledin
Sıkıntıların devam edecek sandın
Gamdan,kederden,dertten beslendin
Sayılı gün ve geceni zindana çevirdin
Ne gerek vardı ayrılıklara
Ne gerek vardı farklılıklara
Kim kimi üzmüşte mutlu olmuş
Kim zengin olmuşta gözü doymuş
Gönül sel olmuş akar dereye
Anlamaz,görmez,duymaz vefasız
Sen sevsen o görmez
Sen sevsen o duymaz
Sen yandığınla kalırsın
Sen sevdiğinle kalırsın
Her şeyin zamanı var
Karda erir,buzda erir
Esmesininde zamanı var rüzgarın
Gök gürlesin ki toprak canlansın
Toprak canlansın ki tohum çatlasın
Mertebe mertebedir hayat
Ve
Zaman
Adı üzerinde an
Sadece an
An var anda
Anılar var anda
Bir tatlı rüzgar esintisidir an
Bir melodidir an
Alır götürür bir rüzgar esintisiyle
Mest eder senfonik ritmiyle
Anda olsa güzeldir hayat
Bazen duygulandırır
Bazen ağlatır
Soğuk, sıcak misali nede zalimdir hayat
Anne misalidir tabiat
Beslerde karşılık beklemez
Nasılda nankördür insan
Etmediğini,yapmadığını bırakmaz beslediğine
Gün gelir gideriz hepimiz bir bir
Geçmişte sevgimiz,sevdamız kalır