Hiç sevmem ki otogarları
neden buradayım yine
kim verdi bu bileti elime
nereden çıktı şimdi bu yolculuk
sahi, ben miyim yolcu?
Sürekli saklandığım, hep kaçtığım yerdeyim,
Belli yasaklandığım, belli, son seferdeyim.
Elimde bir valiz bile yok,
hiçbir şey almamışım ki yanıma,
peki üzerime çöken bu ağırlık ne
neden o denli yorgun
ve o denli bitkinim?
Sonunu düşünmeden, kimse bilet almasın,
Ve seslendi muavin, yerde yolcu kalmasın.
Saatte gözü kaptanın
dinler mi
bir dakika daha kaptan
bir dakika daha desem
onca koku arasından
bir daha koklasam bu şehri son kez
anlar mı halimden
acır mı bana
yoksa almadan gider mi
son yolcuyu da?
Aldı soktu kontağa, anahtarı çevirdi,
Tek bir hareketiyle, tam kırk yılı devirdi.
Gidiyorum,
koy ellerini pencerene
ve seyreyle değişmeyen manzaranı,
bir mavi, bir gri gökyüzünü,
seyreyle kara bulutlar arasından
çakan şimşekleri.
Seyreylediğin dünya, sana erişmeyecek,
Sen dışarı çıkmazsan, asla değişmeyecek.
Bindi o otobüse
ve gitti o yolcu
uzun uzun arkasına baktı
boynunu büktü
gitti,
lakin o günden sonra sen
o ince kollarını
bir daha asla
birleştiremeyeceksin.
İrkileceksin birden, kollarını sarmadan,
Kucağında öldüm ben, sen farkına varmadan.
Kayıt Tarihi : 16.10.2017 03:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!