Yolcu Şiiri - İbrahim Ozan Vural

Sessizliğin tam ortasındayım.
Cesaretin, anlamını yitirdiği noktada.
Yağmur yağıyor beynimde
Ve beynim tüm şimşekleri çekiyor.
Işın kılıçları geliyor ve tüm kabusları yok ediyor.
Uzun bir savaşın ardından her yer aydınlanıyor.

Bir yolun tam ortasındayım.
Güneş, tam da gölgemin olmadığı açıdan vuruyor.
Susuzluğumdan çok yaralarım sızlıyor.
Yaralarımda hiç uzanamadığım tarafımda.
O kadar çok terlemişim ki, gözlerim yanıyor.
Gözlerimde bir şey mi, içim kanıyor.
Biliyormusun? en çokta o koyuyor.

Ve ben, yolun sonunu görmek istiyorum.
Bedenimin gücü kalmasa da , yüreğim git diyor.
İşte o an, kan beynime sıçrıyor, ve gidiyorum.
Dünü unutuyorum, yarınları hatırlamak için savaşıyorum.
Bazen, rüyamı yoksa gerçek mi çok merak ediyorum.
Ufak bir tebessüm beliriyor yüzümde ve ilerliyorum.

Yalnızlığın,sessizliğindeyim...
Tam da, cesaretin anlamsız kaldığı noktada.
Yağmur yağıyor...
Ve tüm yangınım sönüyor.
Tüm susuzluğum diniyor.
Ama ben gidiyorum!