Yolcu Şiiri - Harun Atalay

YOLCU

Elinde tahtadan yapılmış eski bir bavul,
Sırtında taşıyamayacağı kadar ağır bir yaşamın yükü var,
Yüzünde kırışıklar, gözlerinde isyan var.
Yol boyunca yürümekte; ne dinleniyor, ne de kafasını kaldırıp etrafa bakıyor.
Hayat zor, hayat amansız, hayat çekilmez,
Ama yolcu bütün bunlara rağmen yürümeye devam ediyor.
Önünde aşılması güç engeller var,
Geçmek zorunda, zorlukları yenmek zorunda, başka çaresi de yok zaten.
Yolcu yürüyor, sırtında taşıyamayacağı kadar ağır bir yaşamın yüküyle,
Yolcu yürüyor, sıladan uzak gurbetin yollarında.
Neden yollara düşmüştü acaba?
Kim bilir ne derdi vardı?
Öyle bir iç çekişi vardı ki, sanki, tamamen uzaklaşmadan memleketinin havasını son kez teneffüs eder gibiydi.
Yüreğinde nasırlaşmış ıstırabın sillesi yüzünden okunuyordu.
Belki hiç dostu yoktu, yakını yoktu da onun için yollara düşmüştü.
Belki de hayat şartları onu yurdundan etti,
Kim bilir?
Üzerinde sadece ceketi, gömleği ve pantolonu vardı.
Hava sonbaharın bitimiydi. Kış kendini ağırdan ağırdan hissettiriyordu.
Yolcuda en ufak bir hareketlenme bile yoktu.
Hava soğuk fakat yolcu hayatın kendisini ürküttüğü kadar, soğuktan ürkmüyordu.
O, nice zorluklarla baş etmiş, kimisinde galip gelmiş, kimisinde de yenilmişti.
Hava soğuktu, sis çökmüş her yeri kaplamıştı,
Yürüdüğü yoldan başka hiçbir yer görünmüyordu.
Alışıktı böyle durumlara, ne sis, ne de soğuk yolundan döndürebilirdi.
Yürümeye devam ediyor, yürüdükçe zorlanıyordu.
Belki de yıpranmıştı artık.
Eskisi gibi değildi.
Her şeyle baş edebilirdi ama
Hayatla baş etmek eskiden olduğu gibi kolay değildi.
Yaş demini almaya başlamıştı artık.
Seneler bir çırpıda geçiyordu.
Yağan yağmurun altında kar nasıl eriyorsa, yolcu da öyle erimeye başlamıştı.
Nereye kadar sürer bu yolculuk bilinmez ama
Bir yerde mutlaka bitecek.
Ya mutlu sonla, ya da hüzünle bitecek.
O aldırmıyordu bile bunlara,
Tek düşündüğü şey yolun sonuna varmak,
İster mutlu bitsin, ister mutsuz.
Yolcu yürüyor, elinde tahtadan yapılmış eski bir bavul ve sırtında taşıyamayacağı
kadar ağır bir yaşamın yükü ile.

HARUN ATALAY