Yolcu Şiiri - Alim Vedat Süner

ben kimsesiz sabahların yolcusuyum..
ne bir el nede bir ten ısıtır beni
soğukla başa çıkmayı kendim öğrendim
bir de üşümeyi, herkesin sıcak yatağına uzandığında

ben kimsesiz aşkların yolcusuyum
ne gönül avutur beni ne sevdiğim
sevilmeyi, karşılıksız severek öğrendim
seveni hiç göremedim, yoksulluğumun içinde

ben sessiz sabahların yolcusuyum
yanımda uyuyan kediye benzerim
şehrin en masum, en sakin anlarında
güzelliğini hayal ederim mevsim rüzgarı eşliğinde

ben sensiz günlerin
mühebbet hapislerinde çürüyen
yüreği yağmur bulutlu
gözleri sırılsıklam yolcuyum