Tüm hüzünlerini geride bıraktı,
Mutluluklarını da.
Ceketini dahi almadı,
Çırılçıplak gidiyordu.
Bir tek sarmaşığına üzüldü,
Çünkü tek geride kalanı oydu.
Adından bile daha emindi.
Biliyordu...
Son kez baktı boş çay bardağına,
Son kez ciğerlerini çürütürcesine asıldı cigarasına.
Son kez ağladı,
radyoda en sevdiği türkü çıkınca şansına.
Artık yıkık bir duvar olarak bile kalamıyordu,
Ziyandı.
Bir yarada kan dahi olamıyordu.
Tüm hüzünlerini geride bıraktı,
Mutluluklarını da.
Umutlarını dahi almadı,
Yalınayak gidiyordu.
Bir tek annesine üzüldü,
Çünkü öte yana tek tabanca gidilirdi.
Adından bile daha emindi.
Biliyordu...
Kayıt Tarihi : 27.6.2009 16:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
bazen bilmek yetmiyor. sevmekte.
Mükemmel bir cümle....şiirin can noktası,mim-mi..kutlarım
kutlarım.
müzeyyen başkır
TÜM YORUMLAR (5)