Yolcu Şiiri - Nedim Kardaş

Yolcu üşüyor
Uykusuz kalınmışlık sarmış hüzünlü çehresini
Uyandırmaya kıyamadığı yüzler var içinde
İsyanı dalgalanmış bir bayrak
Bir el uzanır bakışlarına
Alır gözlerini
Alır gider.

Yolcu ağlıyor
Duvara sırtını yaslamış
Kanlı penceresinden bakıyor hayat ona
İklim iklim dolaşıyor yalın ayak, çocukluğu
Bu neyin yorgunluğu?
Bu neyin yokluğu?
İşgal edip öyle bırakan
Bu neyin huzursuzluğu?

Yolcu düşüyor
Adres sormaya gerek görülmemiş
Paslı bir kurşunda
Belli ki epeydir bekletilmiş namlunun namertliğinde
Belli ki kurşun geceyi de deler
Bu da hesaplanmış.

Ve yolcu can veriyor
Bir gözü hayata bir gözü ölüme sarkıyor
Gülümsüyor yüzüne serin kaldırımların
Birazdan çarpık sistemden alacak yüreğini
Biliyor, o son değil.

Ve yolcuyum
Kardan ayak izleri ateşten yollarım var
Mutlak bir kardeşlik fermanı, bir meşalede
Meşale ellerimde
Yürüyorum,
Yolcunun yüreğinde…