Yolcu Şiiri - Eşref Hakan Çalayır

Yol ortasında duruyor..
Bozkır ayazından çıkmış gibi,
biraz esmer ve çıplak, biraz gıri.
Ortasından trenler gelip gecer,
kimsenin aldırmadığı,umursamadığı,
trenler; inen yok gidenlerle dolu içi.

İstasyon tepesinde içtim,ilk cigaramı.
Sakallarım yeni yeni çıkmaya başlamıştı,
soğuktu,ellerim ıslak,ellerim üşüyordu,
ve ellerin ilk defa nikotim kokuyordu.
İstasyon tepesinde,mavibeyaz cicekler vardı

Karasu ketum, sabırla akıyordu sessizce,
kalbimi ikiye bölüyordu, sen ve ben diye.
Sucluydu,alnına sürülmüş kara lekelerle
Karasu katil, Karasu günah içinde.

İstasyon tepesinden karşılıklı bakışırdık,
o toprağıyla sofralarda aş, ekmek.
O yürekleri mutlulukla dolduran,
ama adına hiç türkü yakılmayan.
Sevdamı sana emanetediyorum Gaban.

Ben mülteciyim,gidiyorum buralardan,
Bütün ilklerimi gölgende bırakarak,
Biliyorum gönlünde bana yer yok Gaban,
Gidiyorum, üstümde ismini taşıyarak

Ne erbain günler yaşadım sende oysaki,
ısınmak için siyah gözlerine sığınırdım.
Fakat ben bir hataydım,ben ötekisi,
yüzüme kapanırdı gözlerin,gitmeliydim,
çünkü gayr-ı meşru aşktı bizimkisi