Yolcu Şiiri - Mustafa Börekçi

Ritim tutturamadan
Ağır aksak adımlarla
Bilemediği
Uzun bir yolda
Sürüdü varlığını

Dikenler bazen
Bin bir zehriyle
Aman vermedi
Ellerinden;
Acısı kendinden
Özü ayrı kanlar damladı

Taşlar bazen
Mecalsiz ayaklarını çelmeledi
Ayak üstü dokunduğu
Çiçeklerden arta kalan
Sevinci gölgeledi

Umudu menzile saldı
Birbirine geçen
Karışıp gerilere atan
Acip labirentlere daldı
Düşleri yollarda kaldı

Bir kez geçtiğini bilse de
Göğüs gerip yıllara
Umut ekti yollara
Ait olmadığı
Yaban diyarlarda
Yaban bir vücutla
Kırılgan varlığını
Sürüdü zamanda

Keskin dönüşlere çıkınca yol
Dipsiz uçurumlardan döndü
Ve nihayet yolcu
Bilincini sarsan
O müthiş şeyi gördü
Yolun sonu
Başladığı yerdi