Yolcu Şiiri - Suna Onur

son kez el sallamak için
beklemenin yüreğiydi ağlayan...

tanıdık yalnızlıkla uğurlandı duygular...

demirin hiddeti, titreyen pıhtılar...
...
isimler suskun...

raylarla kesişen umutlar
camda kıvrılan su zerresi,
davet eder aşka rüzgarın sesi,
bir bebeğin tırmanışı ve neşesi...

cisimler sır, sihirli vagonlar...

yaramaz çocukluğum
o baştan bu başa koşar...

kara yüzüne akarsın aynanın,
canlanır yolcular...

biri amansız öksürüğündür,
biri sefaletin,
biri bir yaşşlıya yer veren merhametin,
durgun bakışların biri,
diğeri güneşi darıltan gülüşlerin,
kocan, anan, kardeşlerin...

trende sır, sihirli vagonlar...

her durakta bir sen iner bir sen biner,
geleceğini bilmeden
veda için beklerim,
her istasyonda bir ben iner, bir sen biner...

süzülür banklara uğultulu damlalar,
trenle sır sihirli vagonlar...

(ankara/haziran 99)