Yolcu Şiiri - Mehmet Bozkurt Esenyel

Gümüşten ışığını aydan dilendin
Gecelerin üstüne çektin perdeyi
Yıldız oldun göklerden yere elendin
Üfledin aşk ağacından yapılmış ney-i

Yolun çakıl değildi çiçekler dikensiz
Rüyalarını gördün durgun sularda
Yaşadın kışta yazda baharda
Yürüdün için ferah yürüdün aynı iz

Tükenmez sandın yolu
Çiçekler sararmaz kurumaz sandın
İşte bak gökler yarıldı
Yağmur yağmur
Dökülüyor tanrının gözyaşları
Seller uçurum açtı durabilirsen dur
Hangi yolcu yolun sonuna varmaz

Haydi yürü yolcu yolunda gerek
Barınacak bir yer bul kendine
Bu yolun sonunda en büyük gerçek
Yağmur yağmur işliyor iliklere
Yolun bitti
Sığın artık selviliklere

Edirne 1945