Yol Çağrısı Şiiri - Nimet Öner

Yol Çağrısı

Yollarda büyüyen kadın
şehirlerden şehirlere yürürken
ne bir çatı aradı başının üstüne
ne bir toprak aradı ayaklarının altına

Onun yurdu rüzgârın estiği yerdi
Onun evi gökyüzünün maviliği
Onun dostu yolların tozu
Onun kalbi sürekli yenilenen bir haritada ipek yoluydu

Aşklardan geçti kimi yarım kaldı kimi iz bıraktı
Şehirlerden geçti kimi şiir oldu kimi şarkı
Hiçbirine tam anlamıyla tutunmadı
çünkü o tutunduğu an
yolun kendisi kaybolurdu

Bilir misin yüreğim
onun bütün serüveni tek bir cümleye sığıyordu
Ben dünyaya aitim! ne yazık ki dünya bana sığmıyor

Ve işte bu yüzden
göçebe kalbiyle yürüdü
rüzgârın kızı olarak büyüdü
vedaların kadınına dönüştü

O kadın sensin
o kadın benim
o kadın hepimizin içindeki
o hiç susmayan yol çağrısıdır

Azra Nimet Öner