Yoksulun Şiiri Şiiri - Dilaver Öztürk

Bu şehirde herkes kırgındı şiire
Küs, dargındı şaire

Sözcükler şehrin parke taşlarına
Sıkışıp soluksuz kalıyordu
Sadece yoksul caddelerde cümleler
Kendine hayat bulmaya çalışıyordu

Bir kadın pencereden temizlik suyu serpiyordu
O su, sokaktaki şiir tohumlarına can suyu oluyordu

Yüzlerce, binlerce söz tohumcuk
Parça parça dağılmıştı
Şehrin parke taşları arasına, sıkışmış
Kalplere taş olup sarılmıştı.

Yaşamla ölüm arafında
Can çekişip nefes almaya
Hayata tutunmaya çalışıyordu.

Ve Gövdesi törpü gibi örseleniyordu sıcaklarda
Dalları buz buz parçalanıyordu soğuklarda

Şiir sokak sokak,cadde cadde kayboluyordu
Yoksul caddelerin vicdanında
Azıcık da olsa nefes alıyordu

Ve uzaklarda çok uzaklarda bir çiçek, bir tohum
parke taşı soğukluğunda dumur dumur
Alev yangın ağustos sıcaklığında
Her şeye rağmen insanlığa inat
Şiir şiir açmaya çalışıyordu

Yaşamak güzel şey vesselam
Diyordu yoksulun kalbine şiir
Umut oluyordu şair

Yoksulun umudu olmasa
Ölür tüm insanlık