Yoksulun Hali Şiiri - Ozan Bindebir

Şöyle bir baktım da bütün dünyada
Her yerde perişan hali yoksulun…
Zenginin gemisi yüzer deryada
Çayda batar gider sal’ı yoksulun…

Sömürünün yükü sırtından inmez,
Feryadı, figanı tükenmez, dinmez.
Ne yiyip içse de içine sinmez,
Sanki zehir olur, balı yoksulun…

Yoksul kanı sanki zengine meze,
Derdini diyemez halden bilmeze.
Hep kısar sesini, çıkamaz tiz’e
Lâl olur konuşan dili, yoksulun…

Patron işten kovar, bozulur bağıt
Perişan haline yakılır ağıt.
Evin tabanında mukavva kâğıt,
Bulunmaz evinde çulu, yoksulun…

Garibim hamaldır, sırtında semer
Yine parazitler kanını emer.
Her zam gelişinde sıkılır kemer,
Bu gidişle kopar beli yoksulun…

Bir tarlası yoktur tohum ekili,
Nabız yoklamaya gelir âkil’i.
Seçimde halini sorar Vekil’i
Meclis’e ulaşmaz eli yoksulun…

Bir paket çay alsa, tükenir şeker
Derdin tohumunu sineye eker.
Yoksulluk genç yaşta belini büker,
Açılmadan solar gülü yoksulun…

Babadan mirası; eşekle katır
Bir-iki kap, kaşık, bir tane satır.
Düşüne düşüne aklın oynatır;
Akıllısı olur deli, yoksulun…

Yanardağ içinde kor erir gibi,
Zengin sofrasında nar erir gibi,
Erir ılgıt ılgıt kar erir gibi,
Akar gözlerinin seli yoksulun…

Hakkını çalanı fark eder, sezer
Başını kaldırsa, zalimler ezer.
Ömrü bitmiş halen gurbette gezer,
Karışır ülkesi, il’i yoksulun…

Din, iman adına kesilir baş’lar
Yoksul recmedilir, atılır taşlar.
Dünya düzeninde kirli savaşlar,
Her tarafta ölen, ölü yoksulun…

Hakk’ın yolu birdir, var ise izan
Adaletle olur, dengede mizan.
Olabilse idim Bindebir Ozan;
Dert ile sızlanan teli yoksulun…

02.11.2014