Yoksa Şiiri - Kağan İşçen

herkesin yüzünde aynı yağmur
benim yüzümdeki bensiz
ben yağmursuzum
yağmursuzluğum sensiz...

sancım sancıdan ayrı
ayrım ayrıdan
küstüm...

hiçteki artı da bu olmalı
yokluğunun ölümlü kahramanı olmak
eksideki hepim gibi
yani gözlerinin acımdaki sıklığı...

bir son ışık her zaman vardı
o muydu özlem
her ışık birbirine son ışık mı yoksa
ışığı anlamıyorum...

renklerim hasta
solgun saatlere varıyor beklemek
ağrılı geçişlerle akıyor günler
kimi zaman kesintili
soğuk bahçeler gibi yalnızım
yaşam aralarına sığıyorum güya
nasılsa kendime sığamıyorum...