Yokluk-2 Şiiri - İlyas Kaplan

küçük de olsa bir iz var
çözülme, donma vakitlerinden
dönüşüp ummanlara akmak için
bir kendinden geçme faslı bu
geçiyorum şimdi
peşindeyim seslerin
etkisindeyim hayal etmenin
kaybolmuşluğun...

zaman yağıyor şehrin sokaklarına
sessiz yürüyüşlere çıkmışım tek başıma
kendimi arıyorum
tekrar kucaklaşmak için
bir yeni umudun arifesinde

aşklarını ilk defa dile getirdiğim
garip bir yolculuğun molasında fırtınalara tutulmuşum
bir başka tutkunun mabedinde
bir derviş gibi inzivaya çekilmişim

*

öylesine çıktığım bu yolculukta
geçmişin ayak izlerini takip ediyorum
sadece öfkeden ve çaresizlikten

meğer yokmuş yüzleştiğim hayat
artık kimse öldüremez beni kendimden başka
kan lekeleri kızılca…
kızılca gölgeler…
uçup giden hep karanlık
hep saatler

ısınmak için deli gibi ateş yakıyor
karanlığına hapsolduğum uzun süren hikayeler
içe nüfuz eden melankoli hissi.
her yerde renksizlik..
her yerde suskunluk…
donuk …
benzi atıyor zihnimdeki korkunun.
bir panzehiri bile yok
demli bir çayın koyu kızıllığının

*

sadece bir parça ekmeğe tereyağının sürüldüğü,
sandalyede oturup pencereden sokak manzarasının izlendiği
hiçbir şeyin olmadığı
hatta hiçbir şeyin olmayacağından emin olduğum
sessizliği takipteyim.
bir kent fonuna yaklaşmış
dakikalarca…

söz konusu olan içime işleyen cinsten bir mevsim
hiçbir şeyin değişmemesi ya da
tüm bu döngüyü değiştirecek herhangi bir şey
melankolinin bir parçası olmaktan başka bir şansım yok
aslında hiçbir yere varmayan bir kaçış bu
sonu gelmeyen bir bekleyiş bu
hikayelere dönüşen

öylece camdan dışarıyı izlemeye iten
devasa dertlerle mücadeleyi öğreten
kalın montların ve atkıların anılarıyla doluyum
fantastik sınırlara yaklaşan göz alıcı ışıklarla süslenmiş
birçok günahın konusu enstantanelerle bezenmiş

*

bilinmesi zor günün ne zaman başladığı,
ne zaman bittiği
ışıklar her saat parlakça yakılır üzerime
yüzümde ekşi bir ifade
hayal edilen görüntülerden

fikirlerime musallat birkaç hiçlik
pek çok sırrı ifşa etmekle meşgul
ruh uçsuz bucaksız sıkıntıları sırnaşık
henüz isim takılmamış dertlerle
çözülmez düğümlerle muzdarip

hüzün varsa hayat var.

redfer