Yokluğun Yitik Bir Kent İçimde

Her duruştan bir aşk edindim
Dokunsan tutuşur hayallerim
Yokluğun yitik bir kent içimde
Sığınıyor bakışlarına gözlerim

Hasretimin alacakaranlığında
Sokuldun sessizce koylarıma
Dudakların bir feleket biliyorum
Sevişmelerimiz hala aklımda

Ne günler geçiyor ne de ay
Beklerim demek belki kolay
Ellerin tenimde arsız bir çocuk
Göğüslerin sanki bir saray

İmgesi çalınmış mısralarımla
İtiraz ediyorum yalnızlıklarıma
Sabah akşam volta atıyorum
Kalbimin sana çıkan yollarında

Sevmek hayatın tadı tuzudur
Aşk insanın en zor koşusudur
Suçlayıp durma boşuna beni
Ayrılıklarda bir sevda yokuşudur

Mayıs 2005 – Metz