Yokluğun Gölgesi Şiiri - Yılmaz Kurucan

Saçlarından baharı topladım çocuk,
Hani o bildik bahar.
Ne şaşalı ne de gösterişliydi,
Sadece birkaç tomurcuk, biraz da ot kokusu.
Ellerim değdi mi saçlarına,
Bir yaz güneşi batar gibi
Hiçlikten varlığa doğru.

Sen ki minik bir fısıltıydın rüzgarda,
Duydum, duyamadım;
Ne fark eder ki?
Bir bulut geçti üstümüzden,
Gölgesi düştü içime.
O an bilseydim, belki bir türkü tuttururdum.

Şimdi bir boşluk var,
Avucumda unuttuğum bir taş gibi.
Ne sıkar ne de atarım.
Durur öylece.
Sen yoksun ya,
Anladım ki şiir de, hayat da,
Bazen sadece bir bekleyiş.

Ve ben o bekleyişin en tenha yerinde,
Sustuğum her kelimeyle büyüyen bir çığlık.
Bil ki, nefes alıyorum sensiz geçen her günde,
Umut dediğin, sadece bir avuç griydi.