Yok Rakip Şiiri - Kasım Kobakçı

İçgüdülerinle varsın; hesapsız.
Ham ve saf...
Mevcudiyete açtın gözünü;
Ortada o yabanıl gerçeklikte; sıra sıra pençelerin...
Genlerinden aktarıldı;
İçindeki asla evcilleşmemiş özün...
Doğalsın, bozulmamış...
Hırsın var,
Dürtün var...
Saldırdın avına;
İlk saldırın diğer saldırılarınla epey eski bir tanış...
Göğsünde saklı duran, vahşi hayvan;
Kükrüyor duy; güm güm güm güm...
Ve
O seni sen yapan ilkel benliğe; yok rakip...
*
Zihnin orman yeşilinde;
Koyu bir yeşil...
Sarp dağda gezinen, ayılar gibi kayıtsız...
En önemlisi de, hayatta kalmayı,
Şartlarını zorluklarını biliyor...
Ne harika ki sana; kudret, kuvvet,
Ve,
Denge içindesin...
*
O halde tabiatında;
Gezin; korkusuzca,
Hatta hükmet...
Kükre; bağıra bağıra,
Hep inlet...
Baskın kur; aniden aniden,
Boyun eğ, döngüsüne...
*
Zola'nın ilkesi;
Değişmez karakterler, çevrenin bir ürünüdür gibi
Gerçekliği görmeye çalış ey insan.
Kalıtım da, an da bir bütün...