Yitirilen Umutlar Şiiri - Abdullah İnaler

uygarlıktan beş kilometre uzakta
kadınları, çocukları
Mağaralarda yatmakta
binlercesinden
on dokuz aç insan

sırtladılar bir parça malı
katırlarına, eşeklerine
evdeki kadının, çocuğunun midesine
sokabilecek muhtaçtılar bir parça ekmeğe
yürüdüler korkusuzca ölüm tarlasına
hiç ölümü düşünmeden
yürüdüler sessizce

biliyorlardı
açlığın bin ölüm olduğunu
biliyorlardı
sevdiklerinin her gece aç yattıklarını
onlar için ne toprak vardı
bir parça ekilecek
ne de bir iş
ağa kapısında hakkını alabilecek

bunlardı işte
kaçakçı dediğimiz insan
omuzlarında, eşeklerinde
katırlarında parça eşya taşıyan

ayaklarında çamurlu pabuç
girdiler bir gece ölüm tarlasına
korkusuz
on dokuz aç insan

her kuytuya çömeldiğinde
her sigara yakışında
zula vakti ay ışığında
düşlerdi kazanacağı parayı
düşlerdi Kadınının, çocuğunun
tokluğa olan özlemini
üzerine alacağı bir parça giysiyi

büyük ümitlerle
yürümeye başladılar
ölüm kokan gecenin karanlığına
bir sigara bitimiydi varacağı yer
bir soluklanmaydı

bekliyordu onları, eş ve çocuklar
mağarada olsa, gideceği
başını sokacağı
vardı sıcacık bir ev.

ama bir anda
durdu zaman
her birinin ağzından alev kusan
karanlığın sessizliğini bozan
namlular çatırdadı geceye
kan kustu umutlara
ve onları bekleyen aç umutlara
bu yoz düzenin açlığa mahkum ettiği
hor gördüğü umutlara

ve uygarlıktan beş kilometre uzakta
tanrının hiç mi hiç anımsamadığı
ankara'nın hiç tanımadığı
güneyin ufak bir mezrasında
bu açlığa mahkum edilmiş
on dokuz aç insan
açlığın olmadığı bir dünyaya gittiler
hem de sırtlarında bir sürü yükle
he kahrolası, onlarca mermiyle
üzerlerindeki son damla kanla
bu çorak toprakları sulayarak
ve geride açlığa gebe kalmış
On dokuz kadın
Ve onlarca çocuk bırakarak.