yitik zaman hikayeleri – VIII

uzaktan gelen bir neyin
tiz titrek sesi süzülürken havada

ne i-düğü belirsiz bir gecenin peydahladığı
korku tohumları serpiliverdi sokağa

tüm şehir
derin bir uykuda

havada ay tutulması alametleri

kendi mahremiyetinin tapınağında diz bir çökmüş adam
büyük mumlar gibi dizilmiş düşüncelerinin ışığında

ruhunda büyük yırtıklar açan
onu dikmeyi de bilmelidir

diye yazıyordu billur kağıtlara

kelimeler bir biri ardı sıra
bir yılan gibi kıvrılarak aktılar gölgesine ışığın

ve ağzı salyalı şer köpekleri gibi dizildiler karşısına

kendinden emin
ama acı bir tebessümle gülümsedi adam

bir çift kristal damla
gözlerinden yol buldu yüreğine

kesif bir yasemin kokusu kapladı odayı

ve altın ışıktan
tül kanatlı bir melek
savurdu şeytanın erlerini semaya

şimdi
ruhunu yamama vaktidir ey adam
haydi durma

yama

ya ma... ya ma