Yitik Yol Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Taşın altında kalan izi sürüyorum,
Ayak bastığın her toprak parçası suskun,
Bir gülü, soldurmuş zamanın eli,
Yıkık duvarlar gibi üstüme çökmüş gölgeler.
Elimi uzattığım her şeyde sen varsın,
Dokunduğum her şeyde bir sızı,
Bir adım atsam, ses boşluğa düşüyor.

Karanlığın içinde bir ışık aradım,
Gözlerim boşluğa dalıp gitmiş,
Ellerim, avuçlarımdaki izleri sayıyor.
Sokaklar yabancı, taşlar bile tanıdık değil,
Bir adım atıyorum, ama yer kayboluyor,
Adını unuttuğum bir anı gibi.

Saçlarımı okşayan rüzgar,
Bir zamanlar senin dokunduğun gibi,
Ama anlamını bilmiyorum artık.
Her köşede kaybolmuş izler,
Bir ben, bir boşluk, bir de yitik zaman.
Baktığım yerler, tanıdık değil artık,
Seninle dolu olan dünya, şimdi yabancı.

Bütün yollar çıkmaz,
Bütün sözler yarım,
Ve tüm renkler solmuş birer gölge,
Bir zamanlar gözlerinde gördüğüm ışık,
Şimdi karanlık bir kuyunun dibinde gizli,
Geri dönmek istesem de, yolun sonu yok.