Yitik Şiiri - Burhan Güler

biz,
yitik bir kentin unutulmuş çocuklarıyız.
ellerimizde paslı bir zaman,
ceplerimizde kırık aynalar taşırız.

istanbul,
sen bizimle hiç büyümedin.
biz senin göğünde üşüdük,
sen bizim düşlerimizde karardın.

bir vakit,
deniz gözlü bir sabahı sevdik —
dalgalarda bir umudun izi kalmıştı,
ama sonra,
rüzgâr yönünü değiştirdi.

şimdi biz,
sokak lambalarının altında ısınmaya çalışan
yalnızlıklarız.
adlarımız silinmiş duvarlardan,
sesimiz paslı bir kapı gibi yankılanıyor.

ne seni sığdırabildik içimize,
ne sen bizi barındırdın içinde.
oysa biz seni
bir aşk gibi taşımıştık yüreğimizde;
bir yara gibi,
bir özlem gibi.

güneşin maviliklerine düşürdük yüzümüzü,
ama hep gölgede kaldık.
belki de bu yüzden
en çok biz boğulduk sende,
ey yitik kent.

ve şimdi,
her vapur dumanında bir anı,
her sokakta bir eksiklik.
biz,
su gibi aktık ellerinden
ve çürüdük sessizce.

(İstanbul / bir suskunluğun kalbinde)

Burhan GÜLER