Yiten Umutlar Şiiri - Serap Demirtürk

Gözlerini göreceği anı dakikaları kovalarcasına beklerken,
Ne olmuştu da bedenini yok edecek kadar soğumuştu yaşamdan?
Gözlerinde umuttan eser yoktu.
Oysa görmüştü onları gizli bakışlarındaki muhteşemlikle.
Kendine bakar gibi bakıyordu ona da…
İhanetin acısı yakmıştı yüreğini.
Mümkün mü sevgi için ölmek ya da
Mümkün mü yok olunca sevgi,
Ölümde aramak çareyi?
Bir fidandılar daha oysa.
Koca bir ömür birliktelik ummuşlardı.
Kim bilir daha ne aşklar yaşayacaktı yürekleri?
Gönül, bu sevgiyle yaşlanmayı öğrenecek miydi?
Bembeyaz olduğunda saçları ölümle selâmlaştığında,
Yıkanırken bedeni gül sularıyla,
Bileklerindeki izin yüreğinde de olduğunu kim bilebilir ki…
“Salımdan tutaydın.” demişti gençliğinin doruğunda.
Ne çok beklemişti…
Ahde vefa diye bir beklentisi yoktu ama
Bilemezdi ki salından tutan ellerin,
Saçlarını okşayan el olduğunu…