Yirmibir Şiiri - Milad Hekimiazer

Herhangi bir sabahta, dumanlı bir kafada,
Bir gölgenin duvardan kaçmaya çalıştığı saatte.
Gizemli bir ayın yirmibiri kadar duygulu,
Ama bir o kadar anlamsız bir hisle oturuyordum.
Unutulmaya mahkûm, ceylan bakışlı bir kızın,
Fotoğraflarını yaktım, ansızın ve suskun,
Ama ateş sönmedi, belki de hiç yanmamıştı.

Bir sokak vardı, hatırlıyorum, belki de yoktu.
Kaldırımlar ıslak mıydı, yoksa sadece yansıma mıydı?
Gökyüzü bir şeyler söylüyordu, anlaşılmaz ama kararlı,
Belki de hiçbir şey söylemiyordu.
Bir sigara yaktım, duman, bir deniz kabuğuna doldu.
Deniz mi vardı? Kabuk mu?
Ben hâlâ o ceylan bakışları düşündüm,
O bakışlar belki de hiç var olmamıştı.

Ve o fotoğraflar, bilirsin, tıpkı hayat gibi:
Bir köşesi yanık, bir tarafı eksik.
Alevin içinde bir şeyler vardı, ama nedir, bilmiyorum.
Bir martı geçti sonra, denize bakmadan uçan,
Ya da deniz yoktu, sadece boş bir gökyüzü.

Belki her şey bir masaldı, yanlışlıkla okunmuş bir hikâye,
Yaşanmış mıydı, yoksa rüya mıydı, kim bilir?
O ceylan bakışlı kız: bir suret, bir yansıma,
Yalnızca bir duman gibi, kaybolan ama iz bırakan.
Ve ben, ellerimde olmayan bir boşluğu taşıyarak,
Usulca yürüdüm, kimse fark etmedi.

Milad Hekimiazer
Kayıt Tarihi : 29.5.2022 19:31:00