Yine Gelecek Kuşlar Şiiri - Mehmet Cıngır

Duman kokuyor bulutlar,
Denizin yüzü kül rengi…
Şarap kızılı beyaz lale,
Veda ediyor umuda,hayale.
Ağaçlar keskin bir tuz,
Feryat ediyor br genç kız.

Birbirine bakıyor,tepeler kel
Yaş düşürdü çiçekler,
Bir damla suya hasret böcekler…
Dolaşıyor feryatların arasında
Zift karası bir kirli el…
Tuz basarım yarasına,iyileşir;
Fakat boynundaki iz…

Yağmur yıllık izinde,
Rüzgârdan hızlı ateş…
Yardm ediyor ona güneş,
Taşlar hamur gibi yumşadı;
Fakat bazı yürekler taşa eş…

Süzülüyordu ısınan gökte bir uçak,
Su döküyordu alevlerin ağzına.
İçtikçe suyu azgınlaşıyordu alavler,
Neyi var neyi yoksa ikram ediyordu evler.

Kül rengi yağmurlar yağıyordu tarlalara,
Denizde yakamoz parlamıyordu artık,
Muhtaçtılar bir kaşık aşa,
Selam veriyorlardı içi boş kara taşa,
Ağızları kuru,sesleri kısık,her yer karanlık,
Sadece ormanlardan geliyordu ışık.

Umut fakirin ekmeği
Aç yaşanır da umutsuz yaşanmaz.
Yağmurlar yine yağacak
Yüreği yanmış toprak,suya yine kanacak
Eğilmesin,dik dursun başlar,
Gelecek yine bahar,
Yine gelecek kuşlar…