Yılmaz Odabaşı Şiirleri - Şair Yılmaz Od ...

Döndüm lê gûle batman’a vardım.
Batman’dan diyarbekir’e bir bilet aldım.
Kara tren bozuldu silvan düzünde.
O yalan yollarda hasretle kaldım…

Batman garında altı donuk yüz... Çığlık ve hınç böyle topraklar boyu; gökyüzünde turnalar ve gri... Ay ışığı geceyi ayartacak birazdan. Batman garında altı donuk yüz...

Kalabalık,
kabarık şehir;
çok şehir,
çok beton,
yok: İnsan…

Ben mızrabı kırık bağlama,
ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba;
savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara…

Ben geride kimsesi kendi kalmış.
Bir yalnız bulut terk edilmiş ufukta.

“Ölüm gelecek ve senin gözlerinle bakacak.”
-C. Pavese-

I
Kanatlanır, kanatılır bütün boşluklar.
Aynalar her gün bir başka yalan söyler

İçindeki çocuğu alıp kaç İdris,
bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını.
İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz;
kır kanlı bıçakları,
içindeki çocuğu alıp gel İdris!

İYİ Kİ BU DÜŞTESİN

nehirler yarışır, çağıldar gözlerinde
o nehirler benim nehirlerimdir
aşk
ki azar azar benim yerimdir

I
Uzun boylu ağrılara atıldım.
Sokaklarda hırçın rüzgârlara katıldım.
İyi yürekli çocuklar sessizce büyümekte:
“Dünyanın şavkı kendine,
efkârı bize mi? ” demekte;

“Şarkılarımda ağlamak var bir şarkıya.”
-Ülkü Tamer-
I
Artık hayatlarımız düşlerinden sökülüp monte ediliyorlar. Üstümüzde ne
kuşlar ne dolunay... Böyle alkole batmış akşamlar, sersem sabahlar; gittikçe tuzak, sevdikçe ihanet, sevdikçe batak! Herkes kavramış da ötekini çaresiz- liğinden emeğinin tabutuna zar atıyorlar; sonra her gece alkolün esrik tadın- dan etin vahşi tadına sızıyorlar ve sokak çocukları her gece gökyüzüne eksik yatakların şarkısını söylüyorlar...

Gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı.
Ne varsa uçurumlar eşiğinde,
hüzünlerle yalpalayan ne varsa
gözlerimin önünde,
ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…

-35 yaşıma-

Önce sesini,
sonra yankısını çaldırdın şu beton ormanında;
bu kent de tükürdü aşklarına…
Kal orada,