Yılmaz Kaya Şiirleri - Şair Yılmaz Kaya

Büyle bir suskunluk çökecek bazen
ve yalnızlıını kimselerin duymadığı vakitler.

İçindeki sesler,
Yüreğin,
Sağ sol yanındaki melekler

Güller var ellerimde
Avuçlarımda kan!

Sevmek, yanıyor yüreğimde
Bilmem nasıl geçiyor zaman?

Yarın
Sevecekmiş biri beni,
Zengin olacak,
Gülecekmişim! ..

Bunlar duyduğum son sözlerdi

Şimdi,
Gün batımı kadar yakın
Ama yine de
Her yeni günün doğuşu kadar sıcak...

Biliyorum,

Nedir beni böylesine küçülten?
Sevmek! Alabildiğine sevmek! ..

Durmak bilmeyen bu büyük yangında
Saniyeleri asırlar gibi işlemek...

Öfkeyle bilenen taşlar var cebimde!
ve çığlıkları derin bir nefretin; yüreğimde!

.....
Ruhumun kurduğu barajı, aşamıyorum...
Boğuluyorum artık

Ne gizemli olmaya çalışmak,
Ne de bir şeyi saklı tutmak.

Ffff....

Sadece sıkıntı veriyor artık böyle konuşmak

Sevdin mi öyle uzaktan sevmeyeceksin!
Önce tutacaksın ellerinden
Sonra da öpeceksin
Çabucak
Ki,
Bir daha istesin.

'Kızabilirdim insanlara
Sevmek bana mahzun durmayı öğretmeseydi...' (*)
Ve nedir dersen, bu titreten beni;
inan bilmiyorum
nedir kedere koyan bu yalnızlıkta beni...

her gece,
bir sonraki gün
güneşin yeniden doğacağını bilerek
uyuyor insanlar...

ve ben,