Yıkılan şehirler içinde çocuk olmak

Yıkılan şehirler içinde çocuk olmak ne zordu kim bilir,
Toz duman içinde kalmışsa gözlerin, betonlar çöreklenmişse üstüne üstüne, kolonlar dev mezarlar gibi gülümserken gözlerinin içine, oyunlar oynamak için sebebin olabilir miydi hiç?
Gerçi çocuk olmak hangi devirde kolaydı diye de sorarlar adama.
Cengizhan’dan bu yana yani milenyuma kadar dünyanın unutulmuş bölgelerinde, görülmeyen, duyulmayan, sırt dönülen bölgelerinde çocuk olmak ne zordu!
Asya’nın en büyük esir kamplarından, Asya’nın radyasyon kokan ırmaklarından, Çernobil kıyılarına kadar hayaller bile kurulamıyordu.
Oysa düşünceler ta Amerikan kıtasına ulaşacak güçteydi.
Unutulan şehirlerde çocuk olmak ne zordu kim bilir. Kalmışsan bir başına, kalmışsan sevgisiz bir ton insan içinde hatta sevgisiz bir ton silah içinde saklambaçlar mümkün olabilir miydi hiç?
Hala devam ediyor hırsınız, hala devam ediyor kibriniz ve sömürülen duygulara koşar adım gelişleriniz. Bu kadar duygusuz insan içinde çocuk olunabilir mi hiç?
15.yüzyılda sömürgecilik ile mi başladı bu serüven yoksa 4.5 milyar yıl önce de böyle miydi? Sahi 4.5 milyar yıl önce çocuk olmak ne zordu kim bilir?