Yetimhane Kapısı Şiiri - Hakan Havuz

YETİMHANE KAPISI
Bir güne aydın uyanamadım ki
Gözlerim her gece yokluğuna bakıp ağlarken
Yumuşacık ellerini arıyorum hani başımı okşarken
Koğuşlarımız soğuktu yüreği buz tutmuş insanlar
Her taraf doluydu gayri meşru yavrucaklar .
Yıllarında zillet ömründe kahır konaklayacak,
Elbet bir gün diye af ile unutacaklar
Hüsran mı arıyorsunuz ,yada kırık umutlar
Gidin bakın yüzlerce terk edilmiş sahipsiz çocuklar
Hey anne sana sesleniyorum
Hey baba sana sesleniyorum
Siz hiç yetimhane de kaldınız mı ,
Yırtık elbiselerle soğuk odalarda hayal kurarak yattınız mı
Yıllarca sevgisiz , umutsuz, beklentisiz , sahi siz hiç kimsesiz kaldınız mı
Sorulunca ! bahaneler arkasına saklanan aciz bedenler görüyorum
Her sabah önlüğümü ilikleyen abim mi
Duvar köşelerine hasret yazan garibi
Hıçkırıklarını tutamayan
Uyku saatinde yastıkla bütünleşen kerim’i görüyorum
Bir şubat ayında elleri donmuş karın altında
Sude yi görüyorum sefil hane kapısında
Oysaki Gönüllerimizde sadece bir tutam sevgi istedik
Bana aile olmayı anlatabilir misin
Bana aile sevgisini aşılayabilir misin