Yetim Şiiri - Kasım Kobakçı

Temmuz ayında annem,
Uyuyakaldığında,
Sarı renkteydi tarladaki ürünler.

Gökyüzü,
Küreklerini çekti,
İmkansız bir limana.

Unutulmuş bir köyde,
Minik mutfak pencereleri,
Ellerini salladı.

Babam,
Uzun uykusundan,
Uyandı.

Ladik'te bir jandarma,
Eğmiş başını,
Bekçi evinde,
Soğuk bardağa dalıp,
Sevdiği kadını hatırladı.

Örtün yüreğinizi,
Ay ışığı mürekkebiyle,
Geceye doğru,
Ay,
Üzerine mührünü koydu.

Yürüdü,
Posta treni,
Raylarda,
Şafağın şah damarından,
Dışarı fırladı.

Temmuzda,
Toprak,
Yetim kaldı.