Yetim Şiiri - Abdurrahman Yıldız

Yetim büyümüştü
Anne babası yoktu
Yetiştirme yurdundaydı
Devletin şefkat kolları arasındaydı
Yiyip içiyordu, yatıp kalkıyordu
Okuluna gidip geliyordu
Anne-baba şefkati nedir bilmiyordu
Hayatında bir kez olsun kucağa alındığını
Öpüldüğünü hatırlamıyordu
O güzelim saçlarını hiç kimse okşamamıştı
Dışarda arkadaşlarını anne babalarıyla görünce
Duygulanıyor, hasretini minicik yüreğine gömüyordu
Yıllar ardı sıra geçerken, artık herşeyin farkındaydı
Boynu bükük olduğunu acıda olsa kabüllenmişti
Arkadaşları gibi istediğine varabilecek
Cesareti kendinde bulamıyordu
Çocukluğu gibi evliliğinide çok bulanık görüyordu
Çalışmak istiyordu ama kendisine işveren olmuyordu
Bıkmadan usanmadan hayatın zorluklarına göyüs geriyordu
Yağmurlu bir günde saçak altında tirtir titrerken
Kalıbı yerinde zalimin biri kendisine evlilik teklif etti
Kız boynunu bükerek gözyaşları içerisinde evet dedi
Düğün dernekten sonra yuva kuruldu
Eğer buna yuva denecekse
Nasılsa kızın mazisini öğrenmiş, kimi kimsesi yok
Artık kabalığını bir kat daha artırmış
Hergün sabah kahvaltısından evvel
Biçareye dayak seansı,ondan sonrada kahvaltı zıkkımlaması
Kız ne kadar sarıldıysa bu o kadar kabalaşıyordu
Artık kızın dayanacak gücü kalmamıştı
Bir gün evde yanlızken şeytanın intihar et kurtul
Vesvesesine kapılarak boynuna ilmiği geçirdi
Talihsiz kızın hayatı ilmikte son buldu