Yetim Şiiri - Sinan Karakaş

Ağlatmayın ne olur bırakın çocukları
Bırakın yaprakları sallamayın dalları
Şöyle düşünün hele güneş tutulduğunda
Ne mümkün aydınlatmak kararan gönülleri

Kalmasın boynu bükük kalmasın gönlü kırık
Gözler hemen yaşlanır akarlar ılık ılık
Duygular baraj olmuş yıkmayın setlerini
Onarmaya çalışın yaşanmasın hiç kırık

Babasız ne öksüzler ne yetimler tanıdım
Onları tanıdıkça için için çok yandım
Ne dünyalar gizlidir o kırık gönüllerde
Şöyle derin dalarak çocukluğumu andım

Bir yetimde Peygamber annesiz ve babasız
Kalır mı hiç yetimler bu dünyada kimsesiz
Kimsesizin kimsesi elbette Rabbimizdir
Rabbim elbette yeter ben hiç kalmam kimsesiz